Paul Pleijsier

Docent muziek
Paul Pleijsier

Ik zeg altijd: “als gitarist sta ik met één been in de klassieke en met één been in de populaire muziek”. Ik studeerde klassiek gitaar aan het Koninklijk Conservatorium bij Jan Goudswaard, en daarnaast was ik van jongs af aan ook altijd bezig met populaire muziek. Nadat ik (cum laude) was afgestudeerd deed ik van alles. Een greep, eerst uit mijn ‘klassieke’ bezigheden, daarna uit de meer populaire: bij het Koninklijk Concertgebouw Orkest en andere orkesten en ensembles speelde ik gitaarpartijen, onder meer in opera’s; ik speelde live op TV bij de doop van prinses Alexia, de tweede dochter van onze koning en koningin; ik werkte jarenlang met de sopraan Karin ten Cate, en schreef mijn vingers blauw (zoals Karin het zegt) aan bewerkingen om ons een eigen repertoire te geven; Een (forever?ongoing project is mijn interesse het vroeg 19de eeuwse gitaarspel. Op een originele Lacote uit 1823 speelde ik concerten in AT, BE, CH, DE, FR, GB, IND, KR, NL, SL (om het even in nummerbordcodes uit te drukken). Ik onderzocht een opmerkelijke kluisvondst in hartje Londen, rond een gitaar uit 1812 die Napoleon schonk aan zijn tweede vrouw Marie Louise. Daarbij bevonden zich vele parafernalia, van handschoenen en een hoge hoed tot lesmateriaal van de grote gitarist Mauro Giuliani. Ik publiceerde daarover in de vakbladen Soundboard (USA) en Gitarre und Laute (DE).

Met het duo Verreck & Pleijsier (met de conferencier Marcel Verreck) won ik het Leids Cabaretfestival, waarna wij jarenlang in de theaters speelden; later presenteerden wij gedurende de wintermaanden vele seizoenen lang het programma “Verreck Zondagmiddag” in Theater Bellevue in Amsterdam, later in Theater Dakota in Den Haag. Als je onze gastenlijst over de jaren zag zou je een staalkaart zien van artistiek Nederland; recent (in 2019) maakten wij, na een geslaagde crowdfunding een nieuwe CD (zie Spotify en YouTube). Met de band The Red Hot Dynamite Band won ik KRO’s Country Time-bokaal, een soort jeugdzonde, want de elektrische gitaar raak ik niet vaak meer aan. Met de acrobate Esther van Gorp maakte ik de acts MasTango en stRINGs, in de laatste speelde ik op 5 meter hoogte ondersteboven gitaar (‘no problem’); met Esther heb ik ook een schrijfproject. Onder de naam “Dwaalman” maken wij “ongemakkelijke liedjes van grote schoonheid”. Ik zat in “Kopspijkers”. Ik was (en ben) studiomuzikant, en begeleidde vele artiesten. Als ‘Pleasure Paul’ speelde ik solo-programma’s met mijn eigen (pop-achtige) instrumentale composities en (andermans) fingerstyle classics.

Sinds 2006 geef ik les bij De VAK Centrum voor de Kunsten. Mijn praktijk groeide van één dag naar drie dagen. Dat vind ik een mooi aantal, waarbij lesgeven en muziekpraktijk elkaar in evenwicht houden. Ik geniet van het contact met de cursisten, jong en oud, en leer van ze, wat hopelijk wederzijds is ;-). Recent deed ik mee aan de postgraduate opleiding M4ME (Musicians for music education) aan het Conservatorium van Amsterdam. “Ownership” was daar het toverwoord, wat zoveel betekent dat een leerling het idee heeft dat de les, het geleerde van hem zélf is. Dat beïnvloedde mijn lesgeven sterk.

Ik hecht aan een goed contact met de ouders. Hun inzet is van cruciaal belang voor het slagen van de les. Ouders moeten hun kind (dat vaak nog geen schoolhuiswerk heeft) eraan herinneren om elke dag te oefenen, want die week is zó voorbij! Ik zoek in elke cursist de motivatie, en maak de les op maat. Cursisten krijgen van mij eersteklas lesmateriaal, door mijzelf opgemaakt met het programma Sibelius. Belangrijk vind ik het om zodanig les te geven “dat alle deuren openblijven”, en dat de cursist, als hij daar later aan toe is, zijn eigen muzikale voorkeur kan volgen, zonder dat hij beperkt wordt door verkeerde handstanden of een onbegrip van de muzieknotatie.

“Hoeveel gitaren heb je?”, vragen cursisten soms. Dan antwoord ik: “30, als het er meer zijn wil ik het niet weten”. Dus toen ik na jaren de ukulele weer oppakte zei Katrin, mijn vrouw, met een knipoog: “niet meer dan 10!” Dat quotum is ondertussen overschreden. Ik gebruikte het wonderinstrumentje voor het eerst professioneel in 1989. Ik bedoel maar, het is geen bevlieging nu het instrumentje zo in de mode is. In 2012 introduceerde ik de ukulele op De VAK met de cursus “U-can ukulele”. Ik treed ook op met de uke: met de contrabassiste Inge Klinge vorm ik het duo ‘The Heebie Jeebies’ (vintage hits voor op je feestje).

Eerder introduceerde ik op De VAK de cursus “The guitar is the song”, waarin volwassenen gitaar leren spelen in 10 lessen (wat er vaak meer werden…). Door de actuele situatie is het geven van groepslessen nog een onzekere zaak, maar ik wil er graag weer mee beginnen.

Thuis werk ik elke dag aan mijn techniek en mijn repertoire, of maak ik dingen voor gebruik in de les. Of werk ik aan de vertaling en de annotatie van wat ik beschouw als het belangrijkste boek op mijn vakgebied: de Méthode pour la Guitare van Fernando Sor (1830). Het leren van een instrument is een investering die z’n waarde bewijst door je in je leven te vergezellen als een vriend. Ik ben een erg saai persoon, geef me een goede gitaar en ik verveel me nooit! Muziekstudie is nooit weggegooide tijd, om muziek te leren mag je best flink je best doen, dan heb je er op lange termijn het meeste aan!

 


 

8003

Gitaar

36

OPEN, Hofstee, Buitengewoon wijkcentrum

Meer informatie

Wat zijn onze media voorwaarden?

De VAK laat regelmatig fotoreportages maken van cursussen, voorstellingen en uitvoeringen. De foto’s kunnen gebruikt worden voor publiciteitsdoeleinden op de website, cursusbrochure, etc. Met het ondertekenen van het inschrijfformulier verklaart de cursist of zijn of haar wettelijk vertegenwoordiger akkoord te gaan met de publicatie van dit materiaal. Meer info